Wij gingen vroeger jarenlang met het gezin op vakantie naar Zeeland, waar ook de familie Bergers vakantie vierde. Britt, oudste dochter van de familie Bergers, werd de beste vakantievriendin van mij en mijn zusje. Iedere vakantie en vele weekenden brachten we met elkaar door. Toen we ouder werden en minder vaak naar Zeeland gingen verloren we elkaar uit het oog. Tot we elkaar kort geleden na veertien (!) jaar weer zagen. Het was een bijzondere avond, waarop Britt openhartig haar verhaal vertelde.
Britt is inmiddels zes jaar samen met Michel. Samen hebben ze twee prachtige kinderen: Mex (bijna 3 jaar) en Sofie (1 jaar). Vier jaar geleden werd Britt plotseling kaal, zij bleek de haarziekte Alopecia Areata te hebben. Vanaf het moment dat zij de eerste kale plek op haar hoofd opmerkte duurde het slechts enkele weken voor zij volledig kaal was. Lees hier hoe knap en dapper Britt altijd is omgegaan met haar situatie en wat haar zo dankbaar maakt.
Hoe is het begonnen?
‘Het begon met één kale plek iets boven mijn oor. Toen ik dat zag dacht ik meteen: ‘Ik word kaal’. Mijn vader heeft dezelfde haarziekte en ergens heb ik altijd gedacht dat ik ook kaal zou worden. Toch maakte ik me niet direct druk. Het was maar één plek en ik hoopte eigenlijk dat het daarbij zou blijven. Al had ik de ziekte, Alopecia kent geen vaststaand verloop, dus het kon ook lang hierbij blijven. Ik was altijd best met mijn uiterlijk en mijn kapsel bezig en had in die tijd 200 extentions in mijn haar. Binnen een week was die ene plek twee keer zo groot, lieten er een aantal extentions los en ontdekte ik twee nieuwe kale plekken achter op mijn hoofd. Toen wist ik dat het snel zou gaan’.
Hoe ging je hiermee om?
‘Ik heb dat weekend, voor een feest, nog één keer heel bewust mijn haar gedaan. Hierna zijn mijn extentions eruit gehaald, ging ik vitaminepillen slikken en gezond eten. Ik wilde alles doen om het proces te vertragen, ook al was het tegen beter weten in. Ik heb zelfs nog een flip-in (haarstuk) gekocht om mijn extentions te ‘vervangen’. Die was ontzettend duur en heb ik maar een week kunnen dragen, maar ik wilde er gewoon nog niet aan’.
Zit er een gebruikelijke snelheid in het proces?
‘Nee, daar is niets over te zeggen, maar bij mij ging het erg snel. Met iedere douchebeurt, met kammen, ’s nachts en in de loop van de dag liet mijn haar met bosjes los. Ik had hele plukken tussen mijn vingers als ik met mijn hand door mijn haren ging. Er was een punt dat ik dacht dat ik gek werd. Dat het niet echt gebeurde. Ik ging aan mezelf twijfelen, ook omdat niet iedereen me serieus nam. Mijn vriendin Anne sprak ik heel veel. Zij was een enorme steun. Michel en ik waren daarnaast enigen die zagen hoeveel haar ik daadwerkelijk verloor. Anderen zagen dit niet en dachten: ‘Het zal meevallen, zo snel word je niet kaal’. In pure paniek heb ik Anne gebeld. Zij bracht me naar mijn vader om naar de huisarts te gaan, Michel was in Amsterdam. De huisarts stuurde me direct door naar de dermatoloog in het Radboud Ziekenhuis. Daar kreeg ik 40 Prednison-spuiten in mijn hoofdhuid op de kale plekken om het proces te vertragen. Het deed zoveel zeer, maar ik wilde alles proberen’.
Je koos er uiteindelijk voor de haren die je nog had zelf af te scheren.
‘Ja, er kwam een punt dat Michel zei: ‘Britt, dit kan niet meer, het is genoeg’. De Prednison had helemaal geen effect en ik had nog maar zó weinig haar. Je zag mijn hoofdhuid door mijn haar heen en overal zaten kale plekken. Samen met Anne en Michel had ik al een haarwerk uitgekozen en op de dag dat dit binnenkwam heb ik mijn hoofd laten kaalscheren. Zij waren er allebei bij. Mijn ouders heb ik bewust niet hierin meegenomen, ik wilde hen dit verdriet besparen. Vanaf de eerste kale plek tot dit punt was drie weken. In drie weken probeerde ik ergens tegen te vechten waar niet tegen te vechten viel’.
Hoe was het voor Michel om hiermee om te gaan?
‘We hadden net een huis gekocht en geregistreerd partnerschap geregeld toen ik kaal werd. Omdat we nog niet verhuisd waren, wilde ik hem een uitweg bieden. Ik zei: ‘Ik word kaal. Als je bij me weg wilt, is dit je kans’. Daar was hij zo kwaad om. Zo beledigd. Hij zei: ‘Wat als er iets met mij gebeurt? Ga jij er dan ook vandoor?’ Dat was natuurlijk de enige goede reactie. Ik heb nooit gedacht dat hij me in de steek zou laten. Ik merkte aan alles: We doen dit samen’.
Wat gebeurde er toen je kaal was?
‘We zijn eerst naar onze ouders gegaan om mijn haarwerk en kale hoofd te laten zien. Vooral mijn moeder schrok hier erg van. Dit is natuurlijk niet wat je voor je dochter wil. De ochtend erna, op Valentijnsdag, zijn Michel en ik naar Maastricht gegaan. Om te kunnen wennen aan de nieuwe situatie, weg van alles en iedereen. Ik weet nog zo goed, hij sloeg een arm om me heen en hij zei: ‘Het zit echt beter tussen ons dan ooit, weet je wel hoeveel ik van je hou’? Wat een bevestiging. Ik was op mijn kwetsbaarst en hij hield nog steeds van me’.
Je hebt het haarwerk niet lang gedragen.
‘Ik heb me nooit geschaamd zonder haarwerk en merkte al snel dat ik het alleen voor de buitenwereld droeg. Zodra ik ergens binnen was deed ik mijn pruik af. Hierdoor wenden Michel en ik best snel aan mijn kale hoofd. Daarnaast had ik zoveel last van het haarwerk. Het jeukte, ik had het vreselijk warm ermee, het zat niet lekker. Als het regende wist ik niet hoe ik het moest beschermen. Vaak was ik bang dat hij scheef zat door mijn getrek eraan. Ik had nooit rust met dat ding op. Misschien is dat iets waar je doorheen moet, maar ik wilde dat niet. Na een paar maanden koos ik ervoor mijn haarwerk niet meer te dragen. Eerst droeg ik nog mutsjes en nu eigenlijk bijna nooit meer. Dit ben ik en ik ben kaal. Als ik nu af en toe mijn pruik nog eens op doe moeten Michel en ik erom lachen en Mex gaat huilen. Hij kent mij niet met haar.’
Hoe was het voor je omgeving dat je je haarwerk niet meer droeg?
‘Soms lastig. Ik denk omdat ze bang waren dat het me allemaal niet meer kon schelen. Dat is absoluut niet waar. Ik vond alleen al snel andere dingen belangrijk: dat mijn kinderen gelukkig en gezond zijn en hoe ik het met Michel heb. Daar gaat het om. Niet meer om mijn haar. Natuurlijk zou ik het liever anders zien, maar er zijn zoveel ergere dingen op de wereld dan dit’.
Ben je ooit bang geweest dat je er niet mee om zou kunnen gaan?
‘Ik wist dat ik er goed mee omging, maar mensen om mij heen waren bang dat er een punt zou komen dat ik zou instorten en zij waren er geruster op als ik naar een psycholoog zou gaan. Ik ben er niet tegenin gegaan. Baadt het niet dan schaadt het niet, dacht ik. Eerlijk gezegd heb ik weinig over mijn kaalheid gesproken met die psycholoog. Ik maakte me drukker om andere dingen’.
Alopecia Areata is een auto-immuunziekte waarbij iemand plotseling gedeeltelijk of helemaal kaal wordt. De kale plekken ontstaan meestal op het hoofd, maar in enkele gevallen valt al het lichaamshaar uit. Dit laatste is het geval bij Britt.
Kun je verklaren waardoor jij je kaalheid zo makkelijk kon accepteren?
‘Ik denk dat dit grotendeels de steun is die ik van Michel, mijn familie, vrienden en Anne kreeg. Zonder hen was het echt een stuk moeilijker geweest. Nog steeds, trouwens. Ieder jaar op 13 februari denkt Anne er bijvoorbeeld aan dat er weer een jaar voorbij is en stuurt ze me een cadeautje met een hele lieve kaart. Dit doe ik ook voor haar. Dat maakt die beladen dag toch iets makkelijker. Ook mijn zwangerschap heeft enorm geholpen. Al drie maanden nadat ik kaal werd sprak Michel zijn kinderwens uit en besloten we ervoor te gaan. Vanaf dat punt tot ik zwanger was, was eigenlijk de enige echt moeilijke periode. Ik voelde zulke zware druk. Ik was al kaal, dus ik ‘moest’ hem wel kinderen kunnen geven. Ik was daarvoor nooit bezig geweest met of het me gegeven zou zijn of niet, maar nu hing alles ervan af. Ik ben Michel van me af gaan duwen en gedroeg me ontzettend raar. Gelukkig liet hij zich niet wegduwen en was ik snel in verwachting. Ik was tot dat moment altijd best jaloers en onzeker in onze relatie, maar dat verdween meteen. Ik kon hem een kindje geven. Ik besefte: hij had zo vaak kunnen weggaan, maar hij is hier en het zit goed. Ik heb me nooit minderwaardig gevoeld ten opzichte van hem. Ik ben gaan geloven in dat je dit voor elkaar doet, door hem. En daardoor sta ik nu net zo zeker als hij in onze relatie’.
Wat zijn moeilijke momenten?
‘Dat zijn momenten die met mijn kinderen te maken hebben. Iemand zei eens: ‘Er komt een moment dat haar kinderen zich voor haar gaan schamen’. Dat vond ik heel erg. Waarom zou je zoiets zeggen? Ik hoop niet dat mijn kinderen er ooit last van hebben als iemand over mij praat of denkt dat ik ernstig ziek ben. Daar wil ik ze zo goed mogelijk op voorbereiden en hen laten weten dat het niet erg is. En verder, ja ik weet dat mensen kijken en dat mijn kale hoofd aandacht trekt. Ik vind het ook niet erg als mensen ernaar vragen of interesse tonen. Wat ik soms moeilijk vind is als ik mensen overduidelijk over me hoor praten of als ze de conclusie trekken dat ik kanker heb. Iemand vroeg me eens: ‘Welke vorm heb je?’ Ik snap dat mensen mijn kale hoofd daarmee associëren, maar het voelt ongemakkelijk als mensen denken dat ik dood ga. Ik heb hierdoor vaak het gevoel dat ik me moet verantwoorden, ik wil niet dat mensen denken dat ik ziek ben. Dan heb ik liever dat ze het goed begrijpen’.
Ben je betrokken bij de patiëntenvereniging?
‘Ik vind het erg goed dat De Alopecia Vereniging er is en ik steun ze graag. Ze organiseren bijeenkomsten en er is regelmatig aandacht voor de ziekte in de media. Ik hoop dat er in de toekomst op die momenten nóg meer een gezicht wordt gegeven aan patiënten. Nu zijn het nog vaak mensen met een haarwerk. Hoewel die er natuurlijk ook zijn, hoeven we ons wat mij betreft niet zo te verstoppen’.
Hoe geef jij de ziekte een gezicht?
‘Eens in de zoveel tijd vraag ik er via social media aandacht voor. Zo kan ik mensen op de hoogte houden van hoe het met mij gaat en worden mensen bewust van wat de ziekte inhoudt. Ook heeft er een artikel over mij in de Flair gestaan. Hiermee wilde ik enerzijds bekendheid creëren, anderzijds vond ik het een mooi document voor mijn kinderen later’.
Hoe ben jij als persoon veranderd sinds je kaal bent?
‘Ik heb niet meer het gevoel dat ik perfectie moet nastreven. Dat geeft zoveel rust. Ik wilde vroeger altijd iets meer of beter. Het was nooit goed genoeg. Ik was nooit tevreden. Ik verlangde steeds meer van mezelf. Dat heb ik nu niet meer. Ik heb twee mooie kinderen, een geweldige relatie, ik ben gelukkig’.
Wat maakt jou zo gedreven?
‘Mijn gezin. Van huis uit heb ik zo’n hecht en warm gezin en de band met mijn ouders, broers en schoonzusjes is zo goed. Die hechtheid ervaar ik nu ook in mijn eigen gezin en daar doe ik het allemaal voor’.
Wat zou jij aan een volgend portret willen vragen?
Welke rollen vind je fantastisch en vervul je graag in je leven? Wat is te serieus om er grapjes over te maken?
Tot slot
Britt noemde haar grenzeloze liefde voor haar gezin zoetsappig, ik denk dat ze precies de kern raakt: Geluk heeft weinig van doen met uiterlijk, geld of spullen. Geluk komt van binnenuit, vanuit het kunnen ervaren van liefde en dankbaarheid. En Britt brengt dat op ongekende wijze in de praktijk. Bedankt voor je openhartige verhaal, ik denk dat iedereen hier iets uit kan halen.
