Foto: Rosanne Jaspers
Tijdens een Nature Quest breng je een bepaalde tijd alleen door in de natuur zonder afleidingen Geen horloge, geen telefoon, geen pen & papier, geen muziek, geen andere mensen, geen communicatie en geen eten. Wat ontdek je eigenlijk over jezelf als er niets is om je af te leiden van je gedachten? Geen prikkels of ‘gedoe’, geen bezigheden, niets moeten; alleen maar jij en je gedachten. Het levert vaak de prachtigste inzichten op. Het vasten heeft als bijkomend voordeel dat het je lichaam reinigt.
Donderdag 24 mei 2018. Mijn lief brengt me naar het Kuinderbos in Bant waar ik een vierdaagse Nature Quest ga doen. ’s Morgens vroeg neem ik afscheid en loop ik zwaar beladen met mijn spullen het bospad op in de richting van het basiskamp.
Les 1: Alles transformeert
Al deze eerste minuten leer ik mijn eerste les van deze quest. Op dit bospad liep ik precies een jaar geleden ook, zij het met een andere lading op mijn schouders. Niet de lading van de zware spullen die ik nu met me meedraag. Nee, vorig jaar was mijn lading vooral emotioneel. Een jaar geleden liep ik ditzelfde pad af met lood in mijn schoenen. Bang voor wat er komen ging en overspoeld door hevige en pijnlijke emoties. De gelijkenis van de situatie én het verschil tussen toen en nu raakt me diep. Wat kan er veel veranderen in relatief korte tijd. Slechts een jaar geleden wist ik niet of en hoe ik het verdriet dat ik had kon verwerken. Ik wist niet of het me ooit zou lukken het in liefde te dragen. En toch is in een jaar tijd precies dat gebeurd. Het stelt me gerust. Net zoals de nacht altijd vanzelf weer overgaat in de dag, net zoals elke inademing automatisch wordt opgevolgd door een uitademing, zo transformeren ook de heftigste emoties. Onvermijdelijk. Gedachten als ‘dit komt nooit meer goed’ of ‘hier kom ik nooit meer uit’ zijn onwaar. Er is altijd beweging, niets staat stil. Pff, wat een realisatie om deze vier dagen mee te beginnen. En ik ben nog niet eens op het basiskamp!
Misschien durven ze het niet, maar ze doen het toch!
Op het basiskamp verzamelen zich zo’n 190 mensen, die allemaal het avontuur aan durven gaan. Of misschien durven ze het niet, maar ze doen het toch. Wat hou ik van die mentaliteit! Nadat de organisatie ons heeft voorzien van de nodig informatie, voorbereidende oefeningen en een zeer welkome laatste maaltijd, vertrekken we in kleine groepjes het bos in en zoeken we op afstand van elkaar een plekje.
Les 2: Mijn gevoel volgen loont
Alsof ik haast heb een plekje te vinden (uhm Eef, je hebt vier dagen!) strijk ik neer op het eerste plekje dat ik zie dat in de schaduw ligt én vlakbij het water is. Dit waren de enige twee wensen die ik had voor deze dagen. Tussen wat bosjes richt ik zorgvuldig mijn plekje in. Een zeil boven mijn hoofd, takken en touw om het overeind te houden en een luchtbed om op te slapen. Zo gepiept, dit huis inrichten. Pas dan kijk ik goed om me heen en laat ik de omgeving tot me doordringen. Ik zie het water vanaf hier helemaal niet. Zelfs de lucht niet echt. Overal waar ik kijk zijn takken, bladeren, bomen. Er is weinig licht en ik voel me opgesloten. ‘Shit, shit, shit! Ik mag niet meer verplaatsen, maar dit is niet mijn plek!’ Het benauwt me en ik besluit een stukje te wandelen. Al snel zie ik een plek die precies voldoet aan het plaatje dat ik in mijn hoofd had. Ook al mag het niet, ik besluit direct: ik ga verhuizen. Mijn plek wordt hier, op de grens van een groot bloemenveld en het bos. Aan mijn linkerkant de Kuinderplas, achter en rechts van mij de beschutting van het bos en voor mij het weidse uitzicht van een veld vol met gele bloemen. Ja, dit is de komende dagen mijn thuis. Wat een heerlijk vrij gevoel. En les 2: als ik mijn gevoel volg, leidt dit tot mooie dingen. Ik hoef nooit meer vast te zitten in iets wat mij niet gelukkig maakt. Ook niet hier in het bos.
Mijn vier dagen
De vier dagen die volgen zijn rustig, druk, kalm, vertraagd, lang, warm, licht, donker, fijn, vervelend, eindeloos, prachtig, natuurlijk, saai en magisch. Ik hoef niets. Sterker nog: ik kan niets. Als ik op mijn bed lig, wandel of mijn stoeltje aan het water heb staan, hoor ik alleen de wind door de bomen, de vele vogels fluiten en overdag de kinderen aan de overkant van het water in het water spelen. Het bos zelf blijkt één en al bedrijvigheid, beweging en verkeer. Duizenden diertjes die zich continue verplaatsen. Niet netjes langs mij, maar het liefst over mij heen. Miertjes, kevertjes, muggen, libellen, bijen, hommels, rupsen, larven, torren, spinnen, maar ook kikkertjes, padden een ringslang en wilde paarden komen voorbij. In de ritmische cadans van de dag en de nacht.
Vrijdagavond lig ik op mijn luchtbed, te wachten op de nacht. Het duurt en het duurt. Plots hoor ik allerlei geluid en geritsel rond mijn plek. Ik sta op en zie in het licht van de zonsondergang zeven of acht wilde paarden rond mijn plekje grazen. Ze kijken naar me op alsof ze even gedag zeggen en eten vervolgens ongestoord verder. Enigszins op mijn hoede (want stel nou dat ze ook óp mijn plek komen grazen) bekijk ik ze tot ze achter mij het bos in verdwijnen. Met dit prachtige plaatje op mijn netvlies val ik in slaap. Om kort hierop met een hartverzakking wakker te worden, doordat dezelfde groep paarden al galopperend rakelings langs mijn plek het bos weer uit komt stormen.
Les 3: Balans
Wat duren de dagen lang. Eindeloos lang. Volgens mij denk ik ieder kwartier dat er al een uur voorbij is en in de middag ben ik al klaar voor de nacht. Wachten. Liggen. Aan de waterkant zitten. Wandelen. Drinken. Véél plassen door het vasten. Nadenken. En dan is er misschien hooguit een half uur voorbij. ‘Is het al nacht? Is de dag al voorbij? Hoe laat zou het zijn? Het is vast ongeveer….’ Ik bedenk: Als de dagen in het bos zó lang duren en de dagen thuis zó kort, dan doe ik thuis dus iets verkeerd. Thuis wil ik vaak zo veel dingen in één dag stoppen dat ik op heel veel dagen tijd tekort lijk te hebben. En er is geen tekort aan tijd. Er is altijd genoeg tijd. Het is een kwestie van hoe ik deze tijd inricht. Ik verlies veel tijd aan onbenulligheden, breng veel tijd gehaast door en sta weinig stil. Balans is wat ik nodig heb. Balans tussen stilstaan en doorgaan. Dan voelt ook het doorgaan minder gehaast.
Les 4: Je mind is één van je krachtigste instrumenten
Mijn strijd met de tijd wordt afgewisseld door intens genieten. Genieten van de natuur, de rust, de tevredenheid om met mezelf te zijn, het mijmeren over de mooie mensen in mijn leven, de liefde die ik voel, de kansen die ik krijg en de ontwikkeling die ik doormaak.
Na enige tijd merk ik dat ik het genieten zelf kan oproepen. Steeds als de verveling toeslaat, als ik het ‘nu toch echt wel lang genoeg vind duren’, steeds als ik baal van de traagheid van de tijd kan ik mijn gedachten sturen, bewust en zelfs onbewust. Bewust door heel simpel te zeggen: ‘Ja, de avond duurt lang, maar het is de laatste avond hier. Geniet van al het moois om je heen’. ‘Klopt, ik heb niets te doen, maar is dat verveling? Het is ook fijn om los te komen van alles wat ‘moet’’. Ik merk de hoe de kracht van mijn mind op onbewust niveau doorwerkt als ik terugkom in het basiskamp op zondag. Al sinds donderdag heb ik niets gegeten, en ik heb geen seconde trek gehad. Geen flauwte, geen symptomen van honger. Gewoon niet met eten bezig geweest. Ik wist: ‘er is geen eten. Punt.‘ Terug op het basiskamp krijg ik wat nootjes en direct beginnen mijn handen te trillen. Ik heb moeite de nootjes naar mijn mond te brengen. Pas zodra de mogelijkheid van eten zich aandient, stelt mijn mind zich er open voor en reageert mijn lijf. Ik vind het ongelofelijk. Met les 4 leer ik dat de mind één van mijn krachtigste instrumenten is. Je kunt er alles mee sturen.
Eerst ervaren, dan voelen
Tijdens de quest heb ik ervaren, direct na afloop ga ik het voelen. Enorme dankbaarheid overspoelt me en dat voel ik tot mijn diepste kern. Wat een geluk, wat een rijkdom is er in mijn leven thuis. Wat voel ik me blij als ik terugdenk aan de ervaring, mijn plekje, de overwinning en de fitheid van het vasten. Iemand zei: ‘Dit gevoel, wat je nu voelt, dat raak je nooit meer kwijt’. Dat hoop ik dan maar, want het voelt fantastisch.
Liefs Eva
