Foto: Rosanne Jaspers
Dit is deel een van twee. Hier schrijf ik over mijn eerste Nature Quest, over mijn tweede Nature Quest lees je in deel twee.
Wie ben je als je niets meer hebt?
Op 18 mei 2017 reed ik voor dag en dauw naar Bant, in de Noordoostpolder, Flevoland voor een eendaagse Nature Quest: een dag helemaal alleen, zonder eten, zonder weet van tijd en zonder spullen of vermaak doorbrengen in de natuur. Het doel is erachter komen wie je bent als je niets meer hebt.
Ik wíl helemaal niet stil staan
Normaal gezien zou ik dit een toffe uitdaging vinden. Niet perse heel gemakkelijk of fijn, maar wel echt tof. Niet standaard, lekker buiten, anders dan anders. In de rust van de natuur, beetje survivallen. Heerlijk. Dit keer niet. Dit keer zat ik in de moeilijkste periode van mijn leven. Ik heb net drie weken geleden een abortus ondergaan en ben emotioneel verre van mezelf. Hormonen gieren nog door mijn lijf, ik ben verschrikkelijk moe, wordt overspoeld door emoties als ik stil sta bij de rollercoaster die ik doorstaan heb de afgelopen tijd en ik moet nog maar gaan ervaren of mijn keuze inderdaad de juiste is geweest. Tot nu toe heb ik mezelf niet toegestaan hierbij stil te staan. Ik ben namelijk doodsbang voor wat er dan komen gaat. Wat ik dus veel doe is mezelf bezighouden, mensen zien, Netflix kijken, op pad zijn…eigenlijk alles wat tijdens de Nature Quest niet kan.
Ik doe even mijn ogen dicht
Na weken twijfel besluit ik toch om te gaan. Misschien is dit een kans om in één klap een grote stap te maken in mijn verwerkingsproces die ik anders alleen maar voor me uit schuif. Dus ik rij naar Bant en leg de wandeling af vanaf de parkeerplaats naar waar we verzamelen met de groep. Onderweg praat ik met niemand, ik sluit me af voor alles wat er om me heen gebeurt en wil alleen maar dat het voorbij is. Als het moment daar is dat ik mijn plekje gevonden heb in het bos, installeer ik me op mijn matje en ga ik liggen. Het regent licht, het is fris, maar ik lig goed. Ik doe even mijn ogen dicht.
Dan hoor ik mijn naam roepen. Of ik terug kom richting het kamp. Terugkom richting het kamp? Ik lig net! Het blijkt al avond te zijn. Ik heb ‘even’ mijn ogen gesloten en ben acht uur later wakker gemaakt. De Nature Quest is voorbij. Dit kan bijna niet waar zijn. Ik heb me zo druk gemaakt om deze dag! Ik zag er zo tegenop en nu is het voorbij zonder dat ik door heb gehad dat het is gebeurd. Eigenlijk geloof ik het niet. Blijkbaar had ik het nodig. Had mijn lichaam en mijn hoofd rust nodig. Of heeft mijn lichaam zichzelf uitgeschakeld ter bescherming. Ik zal het nooit weten. Wel weet ik dat ik heerlijk geslapen heb en dat de Nature Quest hoe dan ook een stapje in de goede richting is geweest.
Het pakt toch anders uit
Wat een les. Het is zo zinloos om je vooraf over dingen druk te maken. Je weet nooit hoe het loopt en het pakt eigenlijk altijd anders uit dan je denkt.
Ook heb ik ervaren dat ik sterk ben. Ik ben gegaan, ondanks dat ik het eng vond. Ik heb mezelf overwonnen en ben beloond. Beloond door niet in de nachtmerrie te belanden waar ik bang voor was. Maar ook beloond doordat ik de rust heb gekregen die ik blijkbaar zo hard nodig had. Helen gebeurt niet alleen bewust. Als je je on(der)bewuste maar de ruimte geeft.
Later heb ik nog een Nature Quest gedaan. Een langere. Ik mocht niet één dag, maar vier dagen en drie nachten in het bos doorbrengen met niets anders dan mezelf. Ik verwachtte dit keer maar niets. Het pakt toch anders uit.
Liefs Eva
