Foto: Rosanne Jaspers
Ik heb vaker verwezen naar ‘De Kracht van de Kwetsbaarheid‘ en ga het hier weer doen. Dat is helemaal oké, want Brené Brown zegt en schrijft zoveel rake dingen, dat één verwijzing de lading nooit kan dekken. De heldin citeert een passage uit het kinderboek ‘Het fluwelen konijn’ van Margery Williams uit 1922. De passage is als volgt:
‘Echt is niet hoe je gemaakt bent,’ zei het Leren Paard. ‘Het is iets wat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, en niet alleen om met je te spelen, maar ECHT van je houdt, dan word je Echt’.
‘Doet dat pijn?’ vroeg het Konijn. ‘Soms wel,’ zei het Leren Paard, want hij sprak altijd de waarheid. ‘Maar als je Echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.’
‘Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden,’ vroeg hij, ‘of beetje bij beetje?’
‘Het gebeurt niet allemaal ineens,’ zei het Leren paard. ‘Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden. In het algemeen ben je tegen de tijd dat je Echt wordt meestal kaal geknuffeld, je ogen zijn eruit gevallen, je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niets, want als je eenmaal Echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor mensen die het niet begrijpen.’
Ik was er stil van
Na het lezen van dit kleine stukje tekst was ik even stil. Ik bleef met mijn ogen op de bladzijde hangen, in gedachten verzonken en geraakt door de woorden die ik zojuist had gelezen. Op zo’n kleine, simpele, mooie en eerlijke manier wordt hier beschreven wat houden van is en wat liefde kan brengen. Er wordt beschreven wat de waarde is van oprecht menselijk contact en wat dit met je kan doen. Het verhaal vertelt hoe kwetsbaarheid en menselijkheid moeilijk kunnen zijn, maar alle hobbels waard. Het laat zien dat als voldaan wordt aan onze behoefte aan verbondenheid, er een laag aangeboord wordt die mooier is dan alle lagen daarboven.
Wanneer ben je echt?
Volgens mij is Echt zijn alles wat bij je hoort durven laten zien. Stralen zonder jezelf kleiner te maken. Gebruik maken van je talenten. Maar Echt zijn is ook je donkere kant, dat wat je niet goed kunt, eng of moeilijk vindt en alles wat mislukt en lelijk is kunnen en durven laten zien.
Iedereen kan Echt zijn. Iedereen heeft het in zich. Maar zoals in dit verhaaltje zo mooi wordt verwoord: het is een stuk makkelijker om Echt te zijn als er van je gehouden wordt. Ik denk zelfs dat het een voorwaarde is. Want is het niet zo dat we zonder liefde te ontvangen als baby niet eens overleven?
Denk zelf maar eens na….wanneer was voor jou een moment dat je mooi en lelijk kon zijn en er tegelijkertijd op kon vertrouwen dat er nog steeds van je gehouden werd? En was dat makkelijk? Ik denk het niet altijd. Het is namelijk verdomde moeilijk om een ander je lelijke kant te laten zien. Om bloot te geven waar je bang voor bent.
Maar het levert zoveel op
Ik ervaar het zelf ook zo. Ik zal je meenemen in een voorbeeld van vorig jaar ergens. Ik werd overvallen door onzekerheid, twijfel en was in mijn hoofd allesbehalve lief voor mezelf. Collateral damage: ik was ook niet erg lief voor mijn lief. Sorry. Mijn instinctieve reactie was: NIET praten! Hou het maar stil. Ja, want als anderen dit van mij weten, dit lelijke stukje, dan wijzen ze me misschien af, willen ze me niet meer, vinden ze me niet meer leuk. Ik heb het toch gedaan: gepraat en gedeeld en niet zo’n beetje ook. Met de nodige aanmoediging en ontvangen van liefde en geruststelling durfde ik mezelf bloot te geven en ook mijn ‘lelijke’ stukjes te delen. En de liefde erna was er alleen maar meer. Toen ik Echt was.
Ons verhaal verbindt
Voor mij zijn het verhaaltje van het konijn en deze ervaring voorbeelden van hoe ons verhaal ons bindt. Ons hele verhaal. De mooie en minder mooie stukjes. Dat we door te delen, te praten, door Echt te durven zijn, nader tot elkaar komen. En volgens mij hebben we dat nodig.
Liefs Eva
