Kan dat wel? Een nieuw begin? Angst voor het onbekende. Belemmerende gedachten. Onderschatting van (mijn) mogelijkheden en overschatting van moeilijkheden. Ik ken het maar al te goed. Wel het overweldigende besef dat mijn leven er niet zo uit ziet als ik had gehoopt, maar niet de moed hebben om drastisch dingen te veranderen. Wel aan alles voelen dat het anders moet, maar niet het lef hebben om het roer om te gooien en mijn dromen écht na te jagen. Herkenbaar?
Geleerde lessen
Welcome to my world. Tenminste, tot een aantal jaar geleden dan. Want er is nogal wat veranderd de afgelopen tijd en soms lijkt het zelfs wel alsof de Eva van toen een ander persoon was dan de Eva van nu. Ik herken haar uit duizenden, ken haar door en door, maar toch ben ik het niet meer. Ik mis haar niet en zou voor geen goud terug gaan, maar ik ben haar wel intens dankbaar voor de lessen die ze me heeft geleerd. Wat er is veranderd? Ik ga het je vertellen.
Enkele jaren geleden
Enkele jaren geleden bleef ik (bij herhaling!) hangen in relaties die niet goed voor me waren. Ik bleef als vanzelfsprekend de baan aanhouden waar ik eigenlijk nooit gelukkig in ben geweest. Ik bleef rondlopen met spanningsklachten waarvan ik de oorzaak niet onder ogen durfde te komen. Zo kan ik nog wel wat voorbeelden noemen. Waarom ik dit deed? Omdat, hoe ongelukkig soms ook, dat was wat ik kende. En zo gaan veel mensen met problemen om. Ik denk dat je de volgende gedachten ook wel herkent:
- Deze relatie is het niet, maar wat is het alternatief? Hoe moet ik het in mijn eentje redden? Waar ga ik ooit weer een leuke partner tegenkomen?
- Ik ga eigenlijk nooit met plezier naar mijn werk, maar ik heb een hypotheek, vaste lasten die ik moet dragen, dus ik kan toch mijn vaste contract niet opzeggen?
- Ja tuurlijk, ik slaap wel eens slecht, mijn ademhaling zit hoog, ik heb rugklachten, maar iedereen heeft wel eens wat, dat gaat vanzelf weer over.
Dit is slechts een greep uit de gedachten die ik had, geloof me: there is more where that came from! En het erge is, dit waren geen ongewone gedachten en angsten voor mij. Dit was mijn patroon. Gewoon doorgaan, het wordt heus wel beter, als ik nou nog maar even probeer….
Zoals ik zei is er veel veranderd. Vooral dat ik niet ben doorgegaan.
Een eerste stap
Wat ik wel heb gedaan is twee jaar geleden een eerste stap gezet. En daar begint iedere grote verandering mee. Grote veranderingen gaan namelijk niet in één keer, noch gaan ze vanzelf. Grote veranderingen zijn een opstapeling of opeenvolging van vele kleine stapjes in de goede richting. Ik hoor vaak: ‘mensen overschatten wat ze kunnen in een dag en onderschatten wat ze kunnen in een jaar’. Dat klopt zo ontzettend en leidt er vaak helaas toe dat we ‘er’ niet eens aan beginnen…
Ik zeg..doe het wel! Zet die eerste stap richting een groot doel in de toekomst. Bij mij heeft die eerste stap in de richting van mijn toekomst geleid tot enorme persoonlijke groei en ontwikkeling. Ik heb mijn vaste baan opgezegd om voor mezelf te beginnen. De schepen van nare relaties achter me verbrand. Ik heb keuzes gemaakt/moeten maken die zo vreselijk moeilijk waren, maar die me zoveel hebben geleerd. Dit had ik allemaal niet gekund zonder die eerste stap te zetten. Zonder zelf een begin te maken, hoe klein ook.
Een bevestiging van veerkracht
Als ik nu terugkijk kan ik alleen maar denken: wow, wat kan er inderdaad veel gebeuren in twee jaar tijd! En wat is dat een mooie gedachte. Het is een bevestiging van veerkracht, van het feit dat het altijd weer beter kan worden, dat je altijd zelf keuzes kunt maken en je je lot (of minimaal hoe je hiermee omgaat) in eigen hand hebt.
Iedereen kan het
Wat ik belangrijk vind om te benadrukken is dat de stappen die ik heb gezet mij niet bijzonder maken. Of uniek, of dapper, of moedig. Dit kan namelijk iedereen. Het is alleen zo verdomde eng en spannend en onoverzichtelijk en nieuw. Dat is waarom we het vaak niet doen. Maar: ik kan het, en om die redden alleen al kan ik geen enkele reden bedenken waarom wie dan ook het dan niet zou kunnen.
Liefs Eva
