Foto: Rosanne Jaspers
Dit verhaal gaat over ontrouw in een vorige relatie, maar voordat ik begin wil ik graag iets zeggen. Namelijk dat ik lang getwijfeld heb of ik dit verhaal moest delen. Ik deel het uiteindelijk wel omdat ik het waardevol vind om te delen. Ontrouw is een veelvoorkomend fenomeen in relaties en ik vind het belangrijk dat hierover gesproken kan worden. Ik kan dat niet anders doen dan vanuit mijn eigen ervaring. Dit verhaal is dus bedoeld om te delen, om anderen te laten ervaren dat ze niet alleen zijn en het taboe te doorbreken. In geen geval is dit verhaal bedoeld om te kwetsen, wraak te nemen of kwaad te spreken. Die behoefte heb ik niet. Ik hoop dan ook dat niemand dit zo leest of opvat en dat mijn intenties duidelijk zijn.
Ineens is niets hetzelfde
Ineens is het er. Dat allesoverheersende gevoel. Verdriet, boosheid, onzekerheid, twijfel: alles is er tegelijkertijd. Alsof niets meer is zoals je het kende. Niets nog zal worden zoals het was. Het moment dat je hele lichaam trilt en je bijna niet meer uit je woorden komt…
Zo voelde ik me ongeveer toen ik erachter kwam dat mijn toenmalige vriend vreemd gegaan was. Mijn wereld stortte in. In mijn hoofd kon het gesprek hierover maar één kant op gaan: Ik zou hem confronteren, hij zou niet anders kunnen dan bevestigen en dan zou ik weg zijn. Het ging anders.
Het liep anders
Ik confronteerde hem. Had het gesprek voorbereid. Mijn tas ingepakt en klaar staan. Harde feiten had ik voor hem. Alleen hij bevestigde niet. Hij ontkende zelfs. Hoe kwam ik erbij? Hoe kon ik zoiets denken? Natuurlijk zou hij zoiets nooit doen. Ik had alles wat ik had gezien verkeerd begrepen en geïnterpreteerd en zijn privacy geschonden.
Wankele basis
Om de keuze die ik hierna maakte (en ben blijven maken) te kunnen begrijpen is misschien iets meer achtergrondinformatie over onze dynamiek nodig. Hij: mooie man. Zeg maar, type echt knappe gozer. Verbaal sterk, praatjesmaker, commerciële, snelle jongen. Groot sociaal netwerk, sportief, outgoing en energie voor tien. Ik: girl next door. Sociaal binnen mijn eigen kring, rustig, loyaal, onervaren in het leven, maar stabiel en gefocust.
Deze verschillen in persoonlijkheid kunnen elkaar in bepaalde gevallen heel goed aanvullen. In ons geval was dat niet zo. Bij ons zorgde het voor scheve verhoudingen en ongelijkwaardigheid. Begrijp me niet verkeerd, in het begin waren we echt verliefd en gek op elkaar. Maar al vroeg maakten we beiden bepaalde keuzes waardoor het eigenlijk onmogelijk was om een basis op te bouwen en die onhandige keuzes bleven we maken.
Onderbuikgevoel
Gek eigenlijk, dat het alsnog leek alsof het ‘ineens’ mis was. Alsof dat moment nu echt alles anders maakte. Intuïtief voelde ik namelijk al vanaf het begin dat het niet goed zat. Ik kon het nu pas een naam geven, woorden geven aan een gevoel dat ik eerder niet kon plaatsen. Je kent het vast wel, dat gevoel in je onderbuik, dat stemmetje dat je haarfijn kan vertellen wat je ergens van vindt en hoe iets voelt. Juist ja, intuïtie.
Ik ben geen jaloers type, ik ben niet controlerend of achterdochtig. Dat ik op dit specifieke moment wel iets heel controlerends en achterdochtigs deed kan ik dus ook alleen maar verklaren vanuit die intuïtie. Daar luisterde ik naar toen ik die telefoon pakte. Alleen ik luisterde maar heel even, daarna nam onzekerheid en angst het weer over. Ik durfde het niet alleen te doen, wilde geen afscheid nemen en verbond dus geen consequenties aan wat ik wist. Tegen beter weten in liet ik me ompraten en probeerde ik mezelf wijs te maken dat het eenmalig was, of dat ik het inderdaad verkeerd had begrepen, gelezen, gezien. Het verhaal klopte misschien niet helemaal, maar daar kon ik wel overheen komen.
Ik deed het zelf
Zoals je vaak achteraf dingen helderder ziet dan op het moment zelf weet ik ook nu pas wat ik mezelf heb aangedaan door te blijven. Want dat is het. Hij heeft toen keuzes gemaakt, zeker. Maar de belangrijkste keuzes voor mijn leven heb ik toen zélf gemaakt. Namelijk door te blijven, door tegen mezelf te liegen, door mezelf niet meer te gunnen. Ik heb zelf de mogelijkheden gecreëerd om steeds weer gekwetst te worden. Gek genoeg voelt dat besef zoveel beter dan wanneer een ander het je aandoet. Zelf verantwoordelijkheid nemen geeft een krachtig gevoel. Het gevoel dat dingen je niet hoeven overkomen, maar dat je altijd zelf een keus hebt en de situatie zelf in de hand kunt hebben.
Luister, het heeft gelijk
Natuurlijk zijn er ook genoeg gevallen waarbij ‘ineens’ wel écht ‘ineens’ is. En daar geldt wellicht een heel ander scenario. Maar neem van mij aan, als dat stemmetje, dat onderbuikgevoel je wél iets probeert te vertellen: Luister dan! Niet de volgende keer. Nu. Want het heeft gelijk. Ik kan me in ieder geval geen enkele keer herinneren dat het ongelijk had. Natuurlijk heb ik er veel van geleerd en ben ik er zoveel sterker uit gekomen. Maar het had me een hoop ellende bespaard als ik de moed had gehad direct te luisteren.
Liefs Eva
