Er zitten twee meiden naast mij aan een tafeltje op een zonnig terras. Ik schat ze ongeveer begin twintig. Ik ben aan het werk, knutsel aan mijn website en schrijf een nieuw inspiratieportret. Door de kleine afstand tussen onze tafeltjes kan ik de meiden goed horen praten. Sterker nog, ik kan ze woord voor woord volgen. Ik doe mijn best me te concentreren op mijn werk, maar het gesprek blijft mijn aandacht trekken.
Zulke mooie vrouwen, zo’n laag zelfbeeld
De meiden kletsen zoals alleen meiden dat kunnen. Eerst gaat het over feestjes op de studentenvereniging, over jongens, over huisgenoten en over wie wat gezegd heeft tegen wie en wanneer. Oh, en over wat zij daarvan vinden natuurlijk. Maar al snel wordt het gesprek persoonlijker en praten de meiden over hun onzekerheden, over hun lijf en hun lichaamsbeeld. Het ontroert me hoeveel woorden ze kunnen geven aan hun gevoelens, hoe open en eerlijk ze met elkaar praten en hoeveel kwetsbaarheid ze tonen. Het ontroert me ook dat zulke mooie meiden, nee ik moet zeggen vrouwen, zo’n laag zelfbeeld kunnen hebben. Hoe verstand en gevoel zo ver bij elkaar vandaan kunnen liggen en hoeveel energie er verloren gaat aan perfect moeten zijn.
De ene vrouw heeft coeliakie en heeft hierdoor snel last van haar buik, deze doet zeer en is snel opgeblazen. Vooral dit laatste maakt haar vreselijk onzeker. Deze onzekerheid leidde tot overmatig calorieën tellen, structureel te weinig voedingsstoffen binnenkrijgen en (bijna?) obsessief bezig zijn met afvallen en een dikke buik vermijden. En dit alleen omdat haar lichaam er niet uitziet zoals dat van anderen en de mening van anderen ergens onderweg belangrijker is geworden dan haar eigen gezondheid.
De andere vrouw is bijzonder slank, zo slank dat het opvalt. Verstandelijk weet zij dat zij ondergewicht heeft en dat het op zijn zachtst gezegd verstandig zou zijn om aan te komen. Maar als zij in de spiegel kijkt ziet zij alleen haar (te) dikke buik en lelijke figuur. Onder een jurkje draagt zij altijd een corrigerend broekje dat haar buik bedekt. Pogingen om aan te komen mislukken, vanwege ontbrekende intrinsieke motivatie; ondanks alles vindt ze zichzelf namelijk toch niet dun genoeg.
Zelfbeeld en realiteit liggen zo ver bij elkaar vandaan
Ik weet zeker dat deze twee vrouwen niet de enigen zijn waarbij zelfbeeld en realiteit zo ver bij elkaar vandaan liggen. Wat vind ik dat erg te bedenken dat zoveel vrouwen worstelen met een verstoord beeld van perfectie voor het lichaam. Wat vind ik het erg dat zoveel vrouwen een schoonheidsideaal nastreven wat ongezond is in veel gevallen, en niet te vergeten praktisch onhaalbaar. Wat vind ik het erg dat zoveel vrouwen hierdoor onzeker en ongelukkig zijn en twijfelen aan zichzelf en hun waarde.
Lief en mild zijn voor onszelf
Ik schrijf deze story omdat ik hoop dat lief en mild zijn voor onszelf weer de norm kan worden. Omdat ik hoop dat we ons lichaam kunnen eren voor wat het allemaal doet in plaats van het af te straffen op kleine imperfecties. Ik hoop dat we de aandacht weer kunnen verschuiven naar wat gezond is, zonder de noodzaak calorieën te tellen, buikomvang te meten of ondergewicht na te streven als schoonheidsideaal.
Wat een mooi cadeau
Ik kon het niet laten om de vrouwen te laten weten dat ik ze prachtig vond. Dus ik schreef ze een briefje:
‘Lieve meiden,
Ik volgde per ongeluk jullie gesprek en ik wil jullie graag zeggen:
Jullie zijn PRACHTIG!
Niet alleen van buiten, dat zag ik al toen jullie aan kwamen lopen, maar vooral ook van binnen. Dat jullie zo kwetsbaar en eerlijk met elkaar praten is bijzonder. Onderschat jezelf niet en geef aandacht aan wat aandacht verdient.’
Eerst wilde ik het briefje bij ze neerleggen zodat niemand ongemakkelijk zou worden. Maar ik besloot toch om het ze te geven en de boodschap ook mondeling over te brengen. Toen ik uitgesproken was, zei één van hen: ‘Ik ben vandaag jarig, wat is dit een mooi cadeau!’
Laat nooit iets liefs onbenoemd
En dat is de tweede reden dat ik dit schrijf. Namelijk dat we niet alleen liever mogen zijn voor onszelf, maar ook voor elkaar. Heb je mijn story ‘Laat nooit iets liefs onbenoemd’ gelezen? Dat geldt in dit geval des te meer. We mogen elkaar deze cadeautjes geven, in plaats van elkaar te beoordelen op wel/geen perfect lijf. We mogen dit tegen elkaar zeggen zonder ongemakkelijk te worden of bang te zijn dat de ander er niet op zit te wachten. Natuurlijk zit de ander daarop te wachten. Een gemeend compliment horen van een ander is altijd fijn. En legt de focus naar waar het echt om gaat: echt contact, met jezelf en met anderen. Liefde voor jezelf en voor anderen. Zo dragen we allemaal een beetje bij.
Liefs Eva
