In januari 2018 had ik een bijzondere ontmoeting met een vrouw. De eerste dag van het jaarprogramma van 365 dagen succesvol zat ik naast haar. We deden samen een oefening. Ik kende haar niet, wel was ze me eerder op de dag bij binnenkomst al opgevallen. Ik weet niet goed waarom ik haar zo duidelijk zag tussen al die honderden mensen. Misschien was het haar krachtige uitstraling, nieuwsgierige blik en energie gecombineerd met getekend zijn. In ieder geval waren we naast elkaar beland en gingen we nu samen een oefening doen.
Ik wil graag wat jij al hebt
Ik stelde me voor en vertelde haar over Bij Eva. Zij stelde zich aan mij voor door te zeggen: ‘Ik wil graag wat jij al hebt, wat jij al doet’. Alleen was dat op dit moment moeilijk. Voor in haar schrift had ze de elf grote levenslessen van Jip Keijzer geschreven. De (jonge)man die zo jong aan kanker gestorven is en over wie ik eerder ook heb geschreven. Dit bleek niet voor niets. Er was bij haar ook kanker geconstateerd. Ook was sinds niet al te lang haar huwelijk voorbij.
Het liefst nu, nu, nu
Ze begon te vertellen over de impact van deze gebeurtenissen op haar leven en dat van haar drie jonge kinderen. Op dit moment zat ze midden in behandelingen, medische molen en overeind blijven. Het leven had haar bepaald niet zachtzinnig behandeld. Maar wat ze wilde was een coachpraktijk. Ze wilde zo graag al haar ervaring en inzichten en geleerde lessen doorgeven aan iedereen die dit kan gebruiken. Ze wilde haar cadeaus ten volle uitpakken en met anderen delen. En het liefst nu. Nu uitwerken, nu beginnen, nu laten bloeien. Eén probleem: haar lichamelijke gezondheid liet het nog niet toe. Er was zo weinig energie. De behandeling was uitputtend en ze wilde in de eerste plaats een goede moeder voor haar kinderen blijven.
Je bent aan het beter worden
Haar mind zo sterk, zo vol vuur en passie. Maar haar lichaam werkt niet mee. Die sterke mind, vol vuur en passie had haar ook wijsgemaakt dat ze haar tijd aan het verdoen was, zo leek het. Nu had ze tijd om al haar ideeën uit te voeren. Straks moest ze weer aan het werk en waar moest ze dan de tijd vandaan halen? Ik zei tegen haar: ‘Je bent niet aan het nietsdoen, je bent aan het beter worden’. Hierop schoot ze vol. Wat een strijd sprak er uit deze vrouw. En wat oneerlijk is het toch soms verdeeld. Natuurlijk wilde ze duizend keer liever haar hart volgen in plaats van al haar tijd te moeten steken in beter worden.
Ik kon moeilijk niet naar haar kijken
De rest van de dag heb ik haar niet meer uitgebreid gesproken, maar ze was toevallig en zonder dat zij dit doorhad een rij voor me gaan zitten in de middag. Toen er een filmpje van Jip afgespeeld werd in de zaal kon ik moeilijk niet naar haar kijken. Het was voor iedereen een dag vol uiteenlopende emoties, maar voor haar misschien wel nog meer. In ieder geval troffen haar emoties me enorm. Ze raakten me, alsof ik ze zelf ook een beetje voelde. Ze lachte hard om al het moois dat ze hoorde. Ze huilde intens op moeilijke momenten. Ze danste en zong vol overtuiging mee met ‘Leef’ van André Hazes. Ze nam de hele dag met alles wat hierbij hoorde als één grote bijzondere ervaring in zich op. Toen ze me aan het eind van de dag achter haar zag staan, werd ik begroet met een grote glimlach en dankbare ogen. Ze omhelsde me innig en vertrok naar buiten.
Wederzijdse impact
Wat heb ik sinds die dag veel aan haar gedacht. En wat wilde ik veel zeggen en vragen:
Wat onnoemelijk krachtig, knap, dapper en sterk kom je over. Wat heb je veel vuur, positiviteit, daadkracht en motivatie in je. Wat hebben je kinderen een geluk met je. Wat zou ik je graag nog een keer spreken en van je leren. Van je horen hoe je het doet. Me door je laten inspireren.
Een paar weken later kreeg ik een bericht. De impact van onze ontmoeting was blijkbaar wederzijds. Lieve Suzan, ik ben ontzettend blij dat ik je inmiddels vaker heb ontmoet en een beetje heb mogen leren kennen.
Tot snel,
Liefs Eva